“E ç’e dua unë jetën? Kështu as qentë nuk rrojnë… më mirë të isha djegur me zjarrin”

Kjo nënë, tre fëmijë i humbi.

Por fati u tregua mizor sërish me të. I shoqi e thirri për një moment. Gjunjët e tij të lodhur kërkonin pak ndihmë. I tha të vinte për t’i dhënë një dorë, të korrnin bar për lopët. Fiqiretja doli nga banesa…

“Ishim burrë e grua në shtëpi. Burri ishte sëmurë nga këmba dhe më tha ta ndihmoj, për të korrur bar për lopët.”

Por kur u kthye, gjeti flakët. Një fjalë që ajo thotë, e shpjegon më së miri se çfarë po shihte.

“Kur u kthyem pashë tym… mendova mos ishte djegur ndonjë barishte. Kur dola e pash drejt, ishte flaka në shtëpinë time. Pastaj nuk mbaj mend çfarë ndodhi, mendjen e kisha të vdekur.”

Shtëpia kishte humbur e bashkë me të, gjithçka kishte brenda. Burrë e grua mbetën fillikat, me rrobat e trupit.

“Kurrë nuk e kisha menduar kaq keq, tani që m’u dogj dhe shtëpia. Në shtëpi asgjë nuk nxorrëm dot. Mbetëm me rrobat e trupit. Kisha ruajtur disa para dhe ato m’u dogjën.”

I vetmi vend i mbetur ishte sera. Shtëpia e këtij çifti në moshë, quhen këto plastmasë që mbështjellin disa drunj e shtylla betoni. Kaq gjë i ka mbetur. Këtu flenë, këtu jetojnë, këtu ushqehen.

“61 vjeçe jam sot, e të vuaj kështu. Këtu punoj, këtu ha, këtu flë në serë… edhe qeni nuk rron kështu si po rrojmë ne. Jetën time mos e paftë as hasmi e qeni.

Ilaçet nuk i kam marrë, po bëj dy javë. Tërë natën zgjuar rrij nga dhimbjet. Me këto barishtet, ne shpresojmë të shesim… a rron njeriu tre ditë me një bukë? Po nga e keqja e kemi, njëherë ha e njëherë jo.

Çe dua unë më jetën time, çe dua të rroj kështu? Më mirë të mbytem, më mirë të isha djegur me zjarrin.”-thotë e përlotur Fiqiretja.

Kjo grua e përvuajtur ka vetëm një kërkesë, një lutje që e nxjerr me vështirësi nga buzët. Kërkon ndihmën e shqiptarëve, ta ndihmojnë me sadopak, që të mund të dalë nga ferri ku jeton sot.

“I lutem Elvis Naçit e me gjithë shqiptarët, po patën mundësi të më ndihmojnë, unë kërkoj vetëm një shtëpi sa për të futur kokën brenda.”-thotë ajo.