“Unë vetë nuk e dua më jetën time… por të paktën të kem një dhomë për këta dy jetimë”

“Ne nuk kemi asnjë kusht, as dush nuk kemi. Dritaret s’kanë as plastmas. Shkoj në fabrikë e mendjen e kam tek fëmijët. Dal në 6 e 25 të mëngjesit e kthehem në 4. Me kokën prapa dal nga shtëpia, e vij duke qarë nga fabrika.”

Kjo është një ditë e zakonshme për Mirianën, nënën e dy jetimëve në Laknas. Pas vdekjes së të shoqit, Miriana është e vetme dhe duhet të paguajë qiranë, dritat e ujin, borxhin e marrë për kurimin e bashkëshortit dhe të ushqejë veten e fëmijët… të gjitha këto dhe rroga e saj është 300 mijë lekë të vjetra.

Por përtej vuajtjeve e  vështirësive, një gjë i pikon në zemër Mirianës… frika se një ditë, nuk do të jetë aty për fëmijët e saj.

“Fëmijët e mi nuk njohin pazarin, të dalin, nuk njohin lodra, nuk njohin shoqe e shokë… tërë ditën rrinë këtu, në oborr. Nga e keqja i lë… pa babë e pa nënë fëmija se edhe mua thuajse nuk më kanë.

Kur vdiq im shoq… kur kanë vdekur tre pjesëtarët e familjes, bashkë me to kam vdekur dhe unë. Nuk i dilet dot e vetme.

S’mundem ta paguaj qiranë. Nuk më del, kam për të larë dhe një kredi. 300 mijë lekë të vjetra marr unë, duhet të laj qiranë, drita ujë e kredinë. Varfëria më ka mbuluar. Ai i zoti i shtëpisë kur vjen data 16 kërkon paret e veta, nuk do t’ja dijë se çfarë kam unë. Po unë ku do të shkoj, se ai mund të më nxjerrë nga shtëpia… po unë ku të shkoj, një nënë e vetme me dy kalamaj. Unë shpresën e kam të këputur, si njeriu i vdekur. Unë për veten time, nuk e dua më jetën. Nuk mund t’ja dal…

Unë do doja vetëm një dhomë ku të fus kokën, që fëmijët të mos i kapë shiu, të mos i vrasë i ftohti. Veç një dhomë, asgjë tjetër nuk dua. Ta di që nesër këta dy fëmijë, me mbyll sytë unë, i lash diku.”-tregoi nëna e dy jetimëve për “Shqiptarët për Shqiptarët”.